สมัยพ่อขุนรามคำแหงมหาราช ได้เสวยราชสมบัติครองเมืองสุโขทัย ท่านได้ให้กำเนิดพระราชโอรสที่เมืองสองแควซึ่งปัจจุบันคือพิษณุโลก ท่านมีพระนามว่า “พระศรีศรัทธา“ ท่านได้สำเร็จวิชาในคัมภีร์สุวรรณโคมคำ ตั้งแต่เมื่อครั้งยังเป็นฆราวาส และทรงออกรบช่วยพระราชบิดาคือพ่อขุนรามคำแหงมหาราชจนบ้านเมืองสงบสุข ต่อมาภายหลังเกิดความเบื่อหน่าย จึงสละราชสมบัติออกอุปสมบทเป็นพระภิกษุในพระพุทธศาสนาและได้เดินทางไปยังลังกาเพื่อศึกษาพระไตรปิฏกเป็นเวลาสิบปีจึงกลับ ต่อมาท่านได้ผนวกเนื้อหาของพระอภิธรรมและหลักพระพุทธศาสนาเข้าร่วมกับคัมภีร์สุวรรณโคมคำ (เหมือนที่เคยมีมาแล้วแต่บรรพกาล) ซึ่งท่านชำนาญมาก่อนจนสมบูรณ์และท่านได้ออกสั่งสอนศิษยานุศิษย์ทั่วไปจนท่านมาถึงดินแดนแห่งนี้
ท่านได้ค้นพบว่าเป็นดินแดนสำคัญทางการค้า ศาสนาในกาลก่อน อันเป็นดินแดนที่พระพุทธองค์และเหล่าสาวกได้เสด็จมาประทับและเป็นสถานที่สัปปายะอันมีชื่อว่า “ดินแดนสุวรรณโคมคำ” ท่านจึงฟื้นฟูสถานที่แห่งนี้ ซึ่งกาลต่อมา ท่านได้เป็นสังฆราชแห่งกรุงสุโขทัย มีพระนามว่า “สมเด็จพระมหาเถรศรีศรัทธาจุฬามุนีศรีรัตนลงกาทีปมหาสวามี” ท่านเป็นผู้ฟื้นฟูคัมภีร์สุวรรณโคมคำจนครบสิบหกส่วน (โสฬส) ไม่มีผู้ใดนอกจากท่านทำได้เช่นนี้ในช่วงหนึ่งพันปี ศิษย์สุวรรณโคมคำจึงยกย่องท่านเป็น “บูรพาจารย์สุวรรณโคมคำองค์สำคัญ” ณ ปัจจุบันดินแดนสุวรรณโคมคำแห่งนี้ยังคงเหลือสิ่งปรักหักพังและรอยพระพุทธบาท และพระบาทสาวก รวมทั้งรอยพระบาทของสมเด็จพระมหาเถรศรีศรัทธาฯ อีกทั้งมีรอยพระบาทและรอยพญานาคขององค์พญานาคาธิบดีศรีสุทโธ ประทับไว้เพื่อให้เหล่าศิษย์สุวรรณโคมคำระลึกถึงและสักการะด้วย
